Vergeving is niet omdat zij veranderd zijn, maar omdat jij verder wil.
Ze zeggen weleens: “Laat het los.” Alsof dat iets is dat je gewoon even doet.
Alsof je een knop kunt indrukken en poef, weg is het.
De teleurstelling. De boosheid. Het verdriet. De pijn die de ander je heeft aangedaan.
Maar wie ooit echt gekwetst is geweest, weet dat het zo simpel niet werkt. De gebeurtenis speelt zich steeds opnieuw af in je gedachten en het wordt steeds zwaarder. Daardoor wordt ook het gevoel groter, en het loslaten moeilijker.
Vergeving is niet omdat zij veranderd zijn, maar omdat jij verder wil.
Want zolang je vasthoudt aan wat jou is aangedaan, blijft er iets kleven.
Een soort ruis in je hoofd, een spanning in je lijf.
Wrok nestelt zich in kleine hoekjes en zo druppelt langzaam je energie weg.
Zonder dat je het altijd beseft. Energie die je zou kunnen gebruiken om iets te realiseren.
Ik zie het vaak in coaching:
Mensen die verder willen, maar blijven hangen in oude verhalen.
Omdat ze wachten op een ‘sorry’, die misschien nooit gaat komen. Omdat ze de durf of de mogelijkheid niet hebben om het moeilijke gesprek aan te gaan.
Of omdat ze denken dat vergeven betekent dat het ineens allemaal oké was.
Maar dat is het niet.
Vergeven is geen vrijspraak of een goedkeuring.
Het is een keuze om jezelf los te maken van wat je klein houdt en je brainspace inneemt.
Een daad van zelfzorg.
Voor mij is het een oefening in zachtheid.
Niet naar de ander, maar naar mezelf.
Ik kies ervoor om mijn hart niet langer te laten vasthouden door iets wat al voorbij is.
En weet je wat?
Dat voelt als ademhalen na een te lange duik. Het geeft me zuurstof, ademruimte.
Vergeven betekent niet vergeten. Vergeven betekent met een soort compassie naar de situatie en de persoon kijken.
En het betekent vooral jezelf bevrijden.
En neen, dat lukt niet altijd in één keer.
Soms is het een proces. Laag per laag.
Maar elke stap is er één naar meer rust.
Meer ruimte.
Meer jij.
—
Wat hou jij vandaag misschien nog vast, dat eigenlijk losgelaten wil worden?
