Sinds twee maanden kan ik niet meer sporten vanwege een overbelaste knie. (Een spijtig neveneffect van een hele nacht dansen op een feestje. Ik ben duidelijk geen 20 meer). Even niet meer joggen of fietsen dus. Zelfs een korte wandeling is te pijnlijk.
Wandelen is niet alleen een manier om je te verplaatsen, voor velen dient het ook een hoger doel, nl fitter worden. Stappentellers, hartslagmeters, nordic walkingsticks,… ze worden massaal ingezet. Toch heeft wandelen niet alleen een praktisch of gezondheidseffect.
Filosofen hadden het al eerder begrepen: wie wandelt heeft tijd om na te denken en vragen te stellen. Aan zichzelf of aan een compagnon, maakt niet uit, er wordt gemijmerd, de blik zowel naar buiten als naar binnen gekeerd. Wie wandelt, heeft zicht op het bestaande landschap en kan daarbij spontaan nieuwe inzichten voelen opborrelen. Al wandelend word je wijzer. Al wandelend komt inspiratie bovendrijven.
Nu ik er bij stilsta (niet zo moeilijk, met die knie), het is ook iets wat veel schrijvers en muzikanten vertellen in interviews: dat ze gaan wandelen als ze ‘vast’ zitten. Luister maar eens naar zo’n Radio 1 podcast van ‘Wanderland’ waarin twee muzikanten al wandelend praten over muziek, inspiratie, relativering… en over wandelen.
Ook Anneliese en Chantal vermelden in hun boek het belang van ‘natuurlijke’ inspiratie. Ze nemen daarom hun coachee af en toe mee de natuur in, als ze voelen dat het proces vast zit.
Wandelen zit er voor mij voorlopig nog niet in, gelukkig heb ik vanuit mijn bureau wel zicht op de prachtige, groene tuin van Qlick. Qua inspirerende natuur kan dat zeker tellen. Benieuwd of ik bij het volgende feestje wijselijk op mijn stoel kan blijven zitten…