Vorige dinsdag had ik mijn (voorlopig) laatste face-to-face coaching sessie met een klant die ik al geruime tijd coach. Nele had me geholpen om mijn zeteltjes op gepaste social distancing afstand te zetten. De deurklinken waren gedesinfecteerd en de ‘Corona interne richtlijnen’ hingen uit. We waren er helemaal klaar voor. Of dat dacht ik toch.
Mijn klant belde aan en Nele bracht hem zoals gewoonlijk naar mijn kantoor. En daar stonden we dan, naar elkaar te kijken. Onwennig. Waar bleef onze hartelijke handdruk? Vervolgens gingen we zitten, bijna twee meter uit elkaar. Waar was de connectie? De nabijheid van een ander menselijk lichaam?
De eerste 5 minuten van onze coaching sessie in deze nieuwe setting was ik totaal uit mijn evenwicht. Ik besefte, nu nog meer dan toen, hoe belangrijk die fysieke ‘nabijheid’ is voor mij. Gelukkig konden we de nieuwe situatie benoemen en herstelde het vertrouwen; herstelde mijn vertrouwen. Ik haalde diep adem, zocht en vond die niet-grijpbare manieren om te connecteren. De connectie kwam terug en het werd een betekenisvolle coaching sessie.
Het beeld van die eerste 5 minuten (voorlopig) laatste face-to-face coaching sessie zindert nu al een week na en ik besef, meer en meer, de impact van social distancing. Wat ik ervaarde in mijn coaching sessie, ervaar ikzelf en wij allemaal nu dagelijks.
Hoe connecteer je als je elkaar niet kan aanraken? Hoe gaan wij, als zoogdieren, om met het gebrek aan fysiek contact?
De Internationale Coaching Federatie (ICF) stelt 11 coaching competenties voorop die wij als gecertificeerde coaches hanteren. Competentie 3 spreekt over de creatie van ‘trust and intimacy with your client’. Dit gaat over de vaardigheid om een veilige en ondersteunende omgeving te creëren waardoor er wederzijds respect en vertrouwen ontstaat.
Eigenlijk gaat het over het creëren van een ‘bubbel’; of een gemeenschappelijk ‘veld’. En dat zette me dus aan het denken. Hoe creëer je een omgeving met wederzijds respect en vertrouwen als je elkaar niet kan aanraken? Hoe creëer je die bubbel in social distancing tijden?
Hierbij enkel reflecties die ik graag met jullie wil delen:
- Geloof erin dat je een ‘bubbel’ kan creëren ook als je elkaar niet kan aanraken. Ook al ben je een hele rationele persoon, nu is het de tijd om ook je gevoel en intuïtie mee aan bod te laten komen.
- Zoek zoveel mogelijk oogcontact als je met elkaar praat. Ogen zijn de spiegels van de ziel en 2 meter is net genoeg om in elkaars ogen te kunnen kijken
- Als je iemand ziet of met iemand wandelt op 2 meter afstand, beeld je in dat je verbonden bent met een onzichtbare draad; alsof er een radiogolf is tussen jullie beide die je op dezelfde frequentie zet
- Creëer ook een bubbel als je online met iemand praat. Beschrijf je omgeving die ruimer is dan je scherm. Vraag naar de context van de andere persoon. Ook online zet je immers de radiofrequenties op dezelfde golflengte.
- Geef extra aandacht aan de warmte van je stem en het tempo van je spraak.
- Raak in deze tijden je hart aan in plaats van je gezicht… En toon de ander dat je je hart aanraakt.
Dit is hoe ik als coach, als mens hiermee om tracht te gaan. Ik geloof dat je heel goed kan connecteren zonder fysische nabijheid en dat je kan putten uit de verbondenheid in het ‘veld van de mensheid’.
En dus, tot nader order geen handdruk, omhelzing, kus of elleboog maar een intense
Hartegroet
Anneliese
