Ik speel al sinds mijn negen jaar tweede viool. ’t Is te zeggen: wanneer ik muziek speel.
Toen ik jong was ging dat viool spelen gepaard met veel ‘downs’ en af en toe een ‘up’. Viool is nu niet bepaald een van de gemakkelijkste instrumenten en het duurde ettelijke jaren voordat ik mijn eigen toon vond. Mijn viool ging altijd met me mee. Toen ik in Leuven studeerde speelde ik in het Universitair orkest en in Bologna had ik de eer om in het orkest te spelen toen Andrej Sakarov er zijn eredoctoraat kreeg. Naarmate de jaren verstreken begon ik meer te genieten. Ik speelde mijn partituur en ik luisterde naar de klank van het samenspel. Soms ging ik daar zo in op dat ik vergat te spelen…
De laatste jaren zijn het alleen maar ‘ups’ als ik viool speel. Ik speel nu in een kwartet met mijn mama. Zij speelt eerste viool, ik tweede en verder is er nog een fluitist en een celliste.
In de volksmond wordt er vaak gesproken over ‘eerste’ viool en ‘tweede’ viool. De eerste viool is dan diegene die de leiding heeft; de tweede viool komt wat op het achterplan.
Als tweede viool ben je vooral ondersteunend voor het geheel. En soms… op momenten dat je het niet zou verwachten heb je de zang en af en toe zet je zelfs het muziekstuk in.
Tweede viool spelen vergt, zoals het bespelen van elk instrument, concentratie. Wanneer val je in? Hoeveel maten tel je? Wanneer speel je luider? Zachter? Hoe communiceer je best met de anderen? Hoe voel je aan wat ze willen overbrengen?
Net zoals het belang van de tweede viool soms onderschat wordt, onderschatten we ook vaak het belang van diegenen die ervoor kiezen om in het leven ondersteunend te zijn. Of die er simpelweg voor kiezen om ‘soms’ de tweede viool te spelen. Aan al die tweede violen, laat je maar wat meer horen… en weet vooral dat je gehoord wordt.
Want laat ons niet vergeten:
